مسجد جامع ورامین از نمونه های کامل مسجد چهار ایوانی است که ساخت آن در زمان سلطان محمد اولجایتو ( خدابنده ) آغاز ، و در دوره فرزندش ابوسعید بهادرخان تکمیل شد. تاریخ 722 و 726 هـ . ق در شبستان و گنبد اصلی دیده می شود. این بنا در سال 815 هـ . ق در عهد شاهرخ تیموری مرمت شد.

در ابتدای محور طولی بنا ، سر در ورودی و پشت آن ، صحن باز واقع است. طاق نماهای اطراف صحن به چهار ایوان ختم می شود که دو ایوان در محور طولی و دو ایوان در محور غربی قرار دارند. پشت ایوان اصلی گنبدخانه واقع است. عرض دهانه ایوان شرقی دو برابر دهانه بقیه طاق نماها و برابر دهانه ایوان ورودی است. از سوی دیگر عرض و ارتفاع آن به سختی ، دو سوم عرض و ارتفاع ایوان جنوبی می شود. به این ترتیب ایوان جنوبی ایوانی مقصوره ( سرای حصاردار ، جای ایستادن امام و خلیفه در مسجد ) است که با سادگی و عظمت بر تمامی صحن تسلط می یابد. تسلط گنبد با قدرت و تناسب زیبا ، بر تمامی ساختمان و ارتباط با ایوان جلوی آن ، از ویژگی های این مسجد است.

سر در خارجی این مسجد بسیار جالب است و روی دیوارهای جانبی سر در با طرح های اسلیمی و گره چینی و رنگ های آبی فیروزه ای و لاجوردی کاشی کاری شده و از طراحی استادانه و پرکار برخوردار است. این سر در از نظر طرح و اجرا شبیه سر درهای مسجد جامع نطنز و مسجد جامع مظفری کرمان است.